"غم تو دلم زندونیه"

وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود

حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن

یکی بود یکی نبود

یکی بود یکی نبود . این داستان زندگی ماست . همیشه همین بوده .

یکی بود یکی نبود.در اذهان شرقی مان نمی گنجدباهم بودن.با هم

ساختن . برای بودن یکی ، باید دیگری نباشد.

هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، که یکی بود ،

دیگری هم بود . همه با هم بودند.و ما اسیر این قصه کهن،برای بودن

یکی ، یکی را نیست می کنیم .

از دارایی،از آبرو،از هستی.انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست.

هیچ کس نمیداند ، جز ما . هیچ کس نمی فهمد جز ما . و آن کس که

نمی داند و نمی فهمد ، ارزشی ندارد ، حتی برای زیستن .

و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم:

هنر نبودن دیگری